کد مطلب:315397 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:447
وجه تسمیه آن حضرت به عباس
مخفی نیست كه نام نامی آن جناب را حضرت ولی الله امیرالمؤمنین علیه السلام عباس علیه السلام گذارده و عباس صیغه ی مبالغه است از ماده عبس و آن به معنی درهم شدن بشره و قبض وجه است و به مضمون الاسماء تنزل من السماء [1] چون آن جناب بمفاد اشداء علی الكفار [2] بر دشمنان حق عبوس و در جنگ غیور و مهیب بوده مسمی به این اسم شده، یا آنكه از صولت و شجاعت و غیرت او در قبال دشمن و قتال قوم كراهت و عبوست از خوف و بیم در وجوه كریهه و خبیثه آن قوم كافر لئیم ظاهر می شد و در منتخب طریحی (ره) و غیره نقل شده كه آن جناب بود:
كالجبل العظیم و قلبه كالطود الجسیم لانه كان فارسا هماما و بطلا ضرغاما و كان جسورا علی الطعن و الضرب فی میدان الكفار و الحرب [3] .
همانا عباس بن علی (ع) چون كوهی بزرگ بود و قلبش چون صخره ای بزرگ مقاوم و استوار بود، چرا كه او سواری شجاع و پهلوانی دلیر و جنگجو بود و در پرتاب نیزه و شمشیر زدن در میدان جنگ با كفار با جرأت و جسور بود.
كالجبل العظیم و قلبه كالطود الجسیم لانه كان فارسا هماما و بطلا ضرغاما و كان جسورا علی الطعن و الضرب فی میدان الكفار و الحرب [3] .
همانا عباس بن علی (ع) چون كوهی بزرگ بود و قلبش چون صخره ای بزرگ مقاوم و استوار بود، چرا كه او سواری شجاع و پهلوانی دلیر و جنگجو بود و در پرتاب نیزه و شمشیر زدن در میدان جنگ با كفار با جرأت و جسور بود.
[1] بحارالانوار ج 48 ص 329.
[2] اشاره به آيه آخر سوره ي مباركه ي فتح است كه در ابتداي آن مي فرمايد: محمد رسول خداست و آنانكه با او هستند بر كفار سخت مي گيرند.
[3] اسرار الشهادات ج 2 ص 395.